Zanim dokonasz zakupu szczeniaka wilczarza irlandzkiego - przede wszystkim znajdź odpowiedzialnego hodowcę.
Roztrzęsiona rodzina ze złamanym sercem zadzwoniła ostatnio do IWCA w celu uzyskania informacji hodowlanych... niestety po fakcie. Ich szczeniak nie przeżył, prawdopodobnie z powodów związanych z sercem.
Niestety taka tragedia może się przydarzyć każdemu. Jak w wielu podobnych sytuacjach, prawdopodobieństwo kupienia szczeniaka obarczonego problemami wzrasta wprost proporcjonalnie do braków wiedzy ze strony kupującego.
Nabywcy nie kontaktowali się z żadnym klubem wilczarza irlandzkiego, nie spotykali ani nie dzwonili do innych sympatyków wilczarzy. Zobaczyli po prostu ogłoszenie w gazecie i kupili szczenię.
Takie szczenię równie dobrze mogło być albo nie być obciążone problemami wpływającymi na dalsze życie. Jednak szczenię nie miało w świadectwa zdrowia (healt certificate) i okazało się, że przed sprzedażą nie było ani razu oglądane przez weterynarza. Kupujący nie zapytali hodowcy ani o badania genetyczne (genetic testing) rodziców ani o długowieczność krewnych ani też o jakiekolwiek inne problemy zdrowotne. Również hodowca nie poinformował kupujących o znanej mu historii chorobowej swoich psów ani o innych sprawach zdrowotnych związanych z hodowlą wilczarzy takich jak między innymi wrażliwość na znieczulenie, skręt żołądka, choroby serca, rak i choroba Von Willebranda.
Nikt nie może zagwarantować, że twój wilczarz nigdy nie będzie miał żadnych problemów zdrowotnych. Ale możesz wiele zrobić, żeby wzrosło prawdopobieństwo pojawienia się korzystnych dla szczeniaka czynników, a to zaczyna się od dokonanego przez ciebie wyboru odpowiedniego hodowcy.
Z zaleceń "Standardu Etycznych Zachowań" (Standard of Etical Conduct) skierowanych do hodowców przez IWCA: "Jedynym słusznym i usprawiedliwionym powodem prowadzenia hodowli jest zachowanie i udoskonalanie rasy. Nikt nie powinien zajmować się hodowlą dla osobistych korzyści i komercyjnie eksploatować hodowlę"
Mówiąc inaczej, odpowiedzialny hodowca nie prowadzi hodowli w celu zaopatrywania rynku.
Potencjalny nabywca szczeniaka mógłby pomyśleć: "Ależ to czysty snobizm, a co z ludźmi, którzy po prostu chcą tylko mieć ulubionego domowego pieszczoszka!"
W rzeczywistości większość nawet najlepiej wyprowadzonych miotów zawiera tylko niewielki procent potencjalnie wystawowych szczeniąt. Ale wszystkie szczenięta w takim miocie będą obdarzone wszelakimi dobrodziejstwami dobrze zaplanowanej i przemyślanej hodowli. Ich matka otrzyma jak najlepszą opiekę podczas ciąży a szczenięta dostaną tak samo wspaniałą opiekę po urodzeniu, włączając w to odpowiednie żywienie i socjalizację.
Poza tym trzeba być realistą co do własnych oczekiwań i swojej sytuacji. Wilczarz irlandzki nie jest rasą dla każdego. Tak samo jak nie jest nią coli, sznaucer, chihuahua albo pudel... Nawet jeżeli głęboko kochasz jakąś rasę, może ona nie pasować do twojego obecnego stylu życia a może i nigdy w życiu nie będzie pasować. Odpowiedzialny hodowca zada ci wiele pytań dotyczących twojej sytuacji i stylu życia. A i ty ze swojej strony powinieneś mieć do hodowcy wiele pytań, żeby poznać potrzeby rasy.
Bądź ostrożny bo to, że ktoś nazywa się hodowcą, prowadzi hodowlę od lat, posiada certyfikaty zwycięstw, zdjęcia z wystaw i wiele kolorowych trofeów - nie koniecznie musi świadczyć o tym, że jest odpowiedzialnym hodowcą. Ktoś może czarować dobrze brzmiącymi określeniami "zbadane oczy", "sprawdzone biodra" itp., a już po chwili wychodzi na jaw, że to co zostało do tej pory zrobione, to jedynie krótkie i pobieżne badanie weterynaryjne. Poproś hodowcę, że chcesz ZOBACZYĆ wyniki przeprowadzonych testów.
BĄDŹ WYEDUKOWANYM KUPUJĄCYM ! Nie tylko dla własnej korzyści, ale przede wszystkim dla dobra szczeniaka i dla dobra hodowli jako całości. Wyedukowany kupujący nie kupi szczeniaka wilczarza w sklepie ze zwierzętami albo od nieodpowiedzialnego hodowcy. Gdy nieodpowiedzialni hodowcy nie znajdą rynku zbytu, przestaną produkować wilczarze.
Przeczytaj następujące fragmenty ze "Standardu Etycznych Zachowań" opracowanego przez IWCA i rozważ , czy hodowca, od którego masz zamiar kupić szczenię dostosowuje się do tych standardów. A następnie zadaj pytanie:
Czy wilczarz irlandzki nie zasługuje chociażby na tyle?
Czy jakikolwiek pies na to nie zasługuje?
Od hodowcy oczekuje się:
1. Aby miał jasne zrozumienie i pełny obraz wzorca rasy.
2. Aby miał podstawową wiedzę z zakresu genetyki.
3. Aby znał rodowody zarówno psa jak i suki - ze zrozumieniem braków i korzyści jakie wnoszą obie strony. Istnieje duże niebezpieczeństwo, że hodowcy ignoranci lub niegodziwcy poprzez niewłaściwą praktykę mogą produkować okazy szczeniąt fizycznie i psychicznie nie współbrzmiące ze wzorcem rasy. Ponadto, prowadzący hodowlę albo właściciel suki lub reproduktora jest zobowiązany:
a) Nigdy nie hodować zwierząt - petów dla potrzeb rynku, ale jedynie dla zachowania i udoskonalenia rasy;
b) Rozmnażać tylko te zwierzęta, które są wolne od genetycznych defektów;
c) Rozmnażać tylko te zwierzęta, które osiągnęły co najmniej minimum wymagane w standardzie rasy;
d) Być gotowym, aby zapewnić właściwą opiekę zarówno suce jak i miotowi oraz zatrzymać szczenięta tak długo, jak to jest niezbędne, by znaleźć im odpowiednie domy.
Ogólnie mówiąc:
a) Jedynym usprawiedliwionym powodem rozmnażania jest zachowanie i udoskonalenie rasy. Nikt nie powinien hodować dla własnych korzyści albo komercyjnej eksploatacji rasy.
b) Oczekuje się, że hodowcy będą sprzedawać swoje najbardziej obiecujące szczenięta przyszłym lub obecnym hodowcom, dla których dobro rasy jest sprawą nadrzędną, natomiast wszystkim pozostałym - z zastrzeżeniem nie rozmnażania i zachętą do sterylizacji i kastracji.
c) Rozmnażać można tylko suki w wieku pomiędzy 24 miesięcy a 6 lat, które cechuje nienaganny stan zdrowia.
d) Daną sukę można rozmnażać nie więcej niż 2 lub do 3 razy w kolejnych sezonach i tylko w wyjątkowych okolicznościach, i nie produkować więcej niż 3 mioty w ciągu całego jej życia.
e) Hodowcy będą zachowywać się odpowiedzialnie w stosunku do wszystkich szczeniąt urodzonych przez ich suki i to przez całe życie szczeniąt.
Opieka i sprzedaż miotu.
Bądź gotowy poświęcić co najmniej 3 miesiące swojego życia, aby opiekować się suką i szczeniętami. Suka wymaga nadzoru i opieki podczas porodu oraz okresu karmienia a szczeniaki potrzebują stałej opieki i socjalizacji ze strony matki do wieku 12 tygodni.
Wszystkie zwierzęta powinny mieć odpowiednią opiekę weterynaryjną oraz zapewnione czyste i bezpieczne domowe środowisko. Powinny mieć przycięte pazury, być odrobaczone, mieć dobrą dietę i niezbędne szczepienia uodparniające.
Każde szczenię, które jest zdeformowane albo nieodwracalnie chore powinno być humanitarnie uśmiercone.
Biorąc pod uwagę, że wszystkie szczenięta i psy powinny być sprzedawane do kochających domów, szczenięta w miocie mogą być podzielone pod względem jakości, ale nie należy przypisywać im określeń typu "jakość wystawowa", bo trudno wydawać takie sądy przed 10 - 12 tygodniem życia szczeniąt. Preferowane jest stopniowanie: "obiecujący", "lepszy od średniej", "do kochania" ("przytulanka", pet).
Każde szczenię "do kochania" powinno być sprzedane z zastrzeżeniem nie rozmnażania.
Tylko najbardziej obiecujące szczenięta mogą być sprzedawane bez zastrzeżenia, że nie można ich rozmnażać. I tylko do takich domów, gdzie hodowca mógł uprzednio szczegółowo sprawdzić kwalifikacje właścicieli jako ewentualnych przyszłych hodowców.
Potencjalni nabywcy powinni zostać "zlustrowani" co do oczekiwań i zamiarów wobec wilczarzy. Powinni być zainteresowani, zdeterminowani oraz mieć możliwość stworzenia bezpiecznego, odpowiedniego i kochającego domu. Bardzo zalecane jest ogrodzone podwórze i zagroda.
Potencjalny nabywca powinien być uczciwie poinformowany o szacunkowych kosztach utrzymania, jak również o fizycznych, psychicznych i żywieniowych wymaganiach charakterystycznych dla rasy.
Żadne szczenię nie powinno być wydawane do nowego domu przed ukończeniem 10 tygodnia życia.
Każde sprzedawane szczenię powinno otrzymać:
1. Instrukcję karmienia.
2. Książeczkę zdrowia z wpisanymi datami i rodzajami szczepień oraz datą odrobaczania.
3. Metrykę szczeniaka
4. Kopię "Standardu Etycznego Postępowania".
5. Dowód sprzedaży. (w Polsce obowiązuje umowa kupna - sprzedaży psa)
6. Kopię Standardu Rasy.
Przeciętny kupujący nigdy nie powinien być zachęcany do podejmowania się rozmnażania psów. Jeżeli hodowca sam nie ma czasu, możliwości albo ochoty dokonywać doboru do rozpłodu, dbać o sukę podczas ciąży i porodu oraz opiekować się potem nią i miotem, suka nie może być przekazywana innej osobie po prostu w celu produkowania szczeniąt. Taka praktyka oparta na założeniach "fabryki szczeniąt" zasługuje na wielką dezaprobatę.
Wszyscy nowi właściciele powinni być poinformowani o konieczności sprawdzenia stanu zdrowia szczeniaka u weterynarza w ciągu 48 godzin od zakupu i przywiezienia szczeniaka do nowego domu.
Wszyscy nowi właściciele powinni być zachęceni do informowania hodowcy o rozwoju szczeniąt. Powinni być poinformowani, by niezwłocznie skontaktowali się z hodowcą w razie problemów zdrowotnych, fizycznych anomalii i /lub śmierci psa.
Hodowca powinien pozostawać w kontakcie z nowym właścicielem psa przez całe życie psa.
Umowa sprzedaży powinna zawierać zastrzeżenie mówiące o tym, że hodowca będzie informowany przez właściciela o jakichkolwiek planach odsprzedaży albo innych zamierzeniach odnośnie szczeniaka. To zastrzeżenie może również zobowiązywać kupującego do zwrotu szczeniaka do hodowcy lub przekazania go nowemu właścicielowi wskazanemu przez hodowcę.
Jeżeli szczenię jest współwłasnością, umowa powinna określać wszystkie szczegóły współwłasności i być podpisana przez obydwoje współwłaścicieli.
Szczenięta poniżej 11 tygodni nie mogą być eksportowane ani importowane.
Każdy hodowca powinien wyrazić zgodę na przyjęcie sprzedanego szczeniaka z powrotem i zwrot całości albo części ceny szczeniaka, jeżeli ma on jakieś strukturalne defekty. Problem tego typu powinien być potwierdzony przez weterynarza zarówno ze strony hodowcy jak i weterynarza ze strony właściciela.
Tłumaczenie Ewa Gmiter
|