...::: Republika Marzeń - wywiady z hodowcami :::...
   


Czy istnieje  możliwość hodowli wilczarza irlandzkiego w kierunku dobrego zdrowia i długowieczności ?

 

 

 

 

        Wilczarz irlandzki "cieszy" się reputacją psa krótko żyjącego, którego trapi wiele chorób. Czy tak jest faktycznie, czy możliwy jest rozwój rasy w kierunku poprawy jego długowieczności i zdrowia?

Wielu hodowców nie dostrzega lub nie chce dostrzegać problemu, zakładając, że nie ma powodu do niepokoju. Hodowcy i miłośnicy rasy powinni skupić całą swą uwagę i energię by starać się poprawić zdrowie a tym samym długowieczność rasy. Może jednak przedstawię kilka faktów, w celu lepszego zrozumienia problemu.

 

 

Amerykańskie badania;

 

           W 1986 roku, hodowca Gretchen Bernardi ( hod.Berwyck z USA) przeprowadziła badania, prowadzone z własnych funduszy, na temat długowieczności i zachorowalności wilczarzy irlandzkich w USA. Badania te przeprowadzone zostały pod auspicjami Klubu Wilczarza Irlandzkiego w Stanach Zjednoczonych. Badaniami objęto 582 wilczarze irlandzkie, które zmarły na przestrzeni 20-stu lat; 1966-1986 .

Bernardi dowiodła, że przeważającą przyczyną śmierci wilczarzy w USA w okresie objętym badaniem była rak. Spośród różnego rodzaju raka wyodrębniono dwa nadrzędne.

Były to; kostnomięsak (osteosarcoma) i chłoniak lub chłoniakomięsak (lymphosarcoma ). Spośród trzech głównych przyczyn zgonów wilczarzy, rak stanowił aż 33.9 % z 582 zgonów psów objętych badaniem. 15.1% zgonów stanowiły choroby sercowo-naczyniowe i skręt żołądka.

Bernardi na podstawie swoich badań stwierdziła, że średnia długość życia dla psów i suk rasy wilczarz irlandzki wynosi 6.47 roku. Dla suki jest to średnia 6.55, natomiast średnia dla samców wyniosła 6.0 roku.

 

Badania w Skandynawii

 

            W ciągu ostatnich ośmiu lat, kluby IW trzech skandynawskich krajów przeprowadziły badania w celu określenia stanu zdrowia populacji wilczarza irlandzkiego.

Irlandzki Klub Wilczarza w Norwegii poczynił badania w 2000roku, Klub IW w Szwecji w 2004 roku, Klub IW w Danii w 2005 roku.

Wszystkie te badania zostały przeprowadzone na stosunkowo małej ilości populacji wilczarza irlandzkiego. Tak jak w amerykańskich badaniach również i tu kluby rasy wysłały ankiety do właścicieli i hodowców wilczarzy. Zebrane więc dane są oparte na podstawie dobrowolnego przesłania ankiet i chęci współpracy właścicieli i hodowców wilczarzy.

 

Norwegia;

 

          Norweski Klub IW, przeprowadził badania obejmujące przyczynę śmierci u wilczarzy w latach 1974-1999. Klubowi udało się zebrać jedynie informacje o 113 wilczarzach z tego okresu. U pięciu psów, nie zgłoszono wieku w którym odeszły.

W Norwegii badania dowiodły, ze najczęstszą przyczyną zgonów IW jest rak. Na drugim miejscu wymieniono choroby serca jako przyczynę zgonów.

Na podstawie badań ustalono średnią wieku dla wilczarzy i wyniosła ona średnio ok. 5.74 lat. W obliczeniach tych nie uwzględniono psów, które zmarły do, lub w wieku 12 miesięcy.

 

Szwecja;

 

          Szwedzkiemu Klubowi IW udało się zebrać informacje o 266 psach z lat 1980-2003 . W Szwecji w tych latach było zarejestrowanych 3945 wilczarzy. Jak więc widzimy, badaniami zostało objętych tylko mała populacja wilczarzy w tym kraju. Dokładnie tylko 6.7%. Największy procent przyczyny śmierci szwedzkiej populacji wilczarza stanowią choroby serca - 34.5%.

26.7% psów badanych okazały się mieć różne formy (postaci) raka. Spośród nich najczęstszą przyczyną był rak kości. Średnia długość życia IW w Szwecji na podstawie przeprowadzonych badań wyniosła 6.0 roku.

 

Dania;

 

          W Danii badania wykazały, ze największa śmiertelność wilczarzy następowała na skutek chorób serca -25 %, zaraz po sercu pojawił się rak- 21%, 13 % skręt żołądka.

Średnia wieku duńskich wilczarzy to 6.6 roku. Dane te otrzymano na podstawie informacji o 108 wilczarzach urodzonych w latach 1980-2005. Dla porównania w latach 1980-2004 zarejestrowanych było w Duńskim Kennel Clubie 1751 urodzonych szczeniąt.

 

 

 

          Podsumowując badania w tych czterech krajach, przeprowadzonych niezależnie od siebie, widzimy, że średnia długość życia wilczarza irlandzkiego kształtuje się pomiędzy 5.74 a 6.6 roku. Średnia zarówno dla psów i suk we wszystkich czterech badaniach dowodzi średniej długości życia 6.20 lat.

Wielu z was, którzy będą czytać ten tekst wywnioskuje, że rasa ta jest zatem bardzo zagrożona zdrowotnie. Może jednak porównamy długowieczność innych ras psów, aby uzyskać większy wydźwięk problemu, jaki dotyczy wilczarzy irlandzkich.

 

 

Badania nad długowiecznością wszystkich ras psów.

 

 

         W 1997 roku trzech naukowców z dziedziny weterynarii -Veterinary Pathobiology at Purdue University, G.J. Patronek, D.J. Waters i L.T. Glickman opublikowali najnowsze wyniki w Journals of Gerontology pod tytułem "Comparative Longevity of Pet Dogs And Humans" dotyczące długości życia psów. Ich projekt badawczy został przedstawiony w oparciu o dane zebrane na 23 535 psach, które żyły na przestrzeni lat 1980-1990.

Naukowcy zebrali informacje na temat rasy, wielkości, masy ciała i wieku w którym psy zmarły.

Psy które zmarły w ciągu pierwszego roku, lub w wyniku zatrucia, wypadku, nie zostały uwzględnione w projekcie. Trzech naukowców chciało dostrzec czy istnieje korelacja pomiędzy rozmiarami ciała i długości życia psów. Chcieli również poznać średnią długość życia różnych ras.

Wśród wielu popularnych ras psów, będziemy mogli zauważyć, że długowieczność jest na ogół bardzo prawdopodobnie bardziej związana z życzeniami miłośników psów niż faktycznym stanem rzeczy, nie mającym potwierdzenia w rzeczywistości.

Poniżej kilka przykładów średniej długości życia poszczególnych ras psów ( w latach);

 

Pudel miniaturowy; 9.3

West Highland White Terrier; 8.2

Dalmatyńczyk; 8.2

Sznaucer; 8.2

Owczarek szkocki collie; 7.5

Seter angielski; 7.0

Owczarek niemiecki; 6.8

Charta afgański; 6.7

Golden retriver; 6.6

Beagle; 6.6

Airedale terrier;  6.5

Siberian husky; 6.4

Bassett hound; 6.3

Wilczarz irlandzki; 6.2

Labrador retriver; 6.2

Boxer; 6.0

Doberman; 5.9

Bernardyn; 5.8

Cocer spaniel; 5.6

Dog niemiecki; 4.6

 

             Od roku 1990 istnieje tendencja w kierunku stopniowego zwiększania długowieczności o kilka miesięcy w całej populacji psiej, z uwagi na poprawienie warunków bytowych naszych psów (lepsza opieka weterynaryjna, lepsza diagnostyka, profilaktyka, suplementy, lepszy sposób odżywiania).

Jeżeli spróbujemy oznaczyć średnią długość życia spośród wymienionych powyżej ras, to zauważymy, ze średnia życia ich będzie wynosiła 6.78 roku.

Co nam zatem daje ta świadomość w odniesieniu do wilczarzy irlandzkich?

Obserwujemy zaskakująco zbliżony wynik do średniej długości życia wilczarzy!

Co można z tego wywnioskować?

Według austriackiego naukowca dr Hellmuth Wachtel wszystkie psy, które wyhodowano w czystości rasy od nieco ponad stu lat, kiedy kluby hodowców zostały ustanowione, są mniejsze lub większe kłopoty ze względu na ograniczenie puli genowej i praktyk powszechnie stosowanych w hodowli psów rasowych.

Wachtel jest przekonany, że linie hodowli ras najbardziej "czystych" są mniej lub bardziej obciążone depresją na skutek chowu wsobnego. Nadszedł czas, by zacząć hodować inaczej, jeżeli chcemy hodować psy zdrowe, silne i długowieczne. Dzisiejsi hodowcy powinni obmyślić inną strategię hodowli, by dążyć do obniżenia współczynnika inbredu.

Najlepiej by współczynnik inbredu liczony na 10 pokoleń nie był wyższy niż 12%.

Średnia wieku wilczarzy, nawet, jeśli wynosi 6.2 roku i nie odbiega od średniej innych wymienionych tu ras, to należałoby zauważyć możliwość poprawy tego stanu rzeczy.

Dlaczego nie można byłoby ustawić naszych celów i założeń w hodowli by tę średnią przesunąć do średnio 8.5 roku lub więcej?

 

          Wróćmy jednak do amerykańskich badań, gdzie Bernardi dokonała eksperymentu usuwania z grupy badanej, wilczarzy, które zmarły na raka. Obliczyła średni wiek wilczarzy i wyniósł on 6.4 roku w odniesieniu do pozostałych psów.

Dalej usunęła psy, które zeszły na choroby układu krążenia. Średnia wieku wilczarzy wyniosła wtedy 6.3 roku. Następnie usunęła ze statystyk wilczarze, które zeszły na skręt żołądka. Pozostała średnia wieku dla pozostałych wilczarzy wyniosła nadal 6.3 roku. Wreszcie po eliminacji tych trzech przyczyn śmierci indywidualnie, Bernardi oznaczyła średni wiek dla pozostałych wilczarzy i było to 6.1 roku.

 

Bernardi przedstawiła te wyniki jako nierealistyczne mówiąc "ze statystycznego punktu widzenia, byłyby one błędne, aby wyciągać z nich jakiekolwiek wnioski". Dane te wydają się rozwiewać wszelkie rzeczywiste nadzieje, ze może po prostu eliminując pewne choroby, uda się wydłużyć żywotność rasy. Wniosek z tych badań może wskazywać, że problem jest znacznie głębszy i bardziej skomplikowany niż zwykła wrażliwość na specyficzne choroby dotykające rasę.

Jeśli próby wyeliminowania poważnych chorób specyficznych dla rasy nie oznacza istotnych zmian w średniej długości życia u wilczarzy, czy więc należałoby zaakceptować to status quo? Nie koniecznie. Hodowla psów to wieczne wyzwanie, jakim jest dążenie do poprawy rasy w różnych jej formach. Dlaczego nie dążyć do wzrostu średniej długości życia wraz z lepszą budową i lepszym temperamentem, zdrowszych?

Należy sobie uzmysłowić, ze choroby ukł. krążenia, rak i skręt żołądka nie nękają rasy w ostatnich latach w wyniku wyłącznie nieodpowiedzialnej hodowli. Jest bardzo prawdopodobne, że choroby serca i inne problemy były związane z rasą przez bardzo długi czas. Już w 1916 roku zauważono, że duża liczba potomstwa po championie O'Leary zmarła na serce.

          Wiele problemów zdrowotnych rasy, które dziś dostrzegamy, są prawdopodobnie problemami, z którymi borykano się już bardzo dawno. Są one teraz bardziej widoczne ze względu na stały rozwój w dziedzinie medycyny i coraz lepszych metod diagnostycznych. Nawet biorąc pod uwagę obliczenia Bernadiego, a także możliwości korzystania z zamrożonego nasienia psów z długowiecznych linii, wierzę, że ważne jest aby unikać w hodowli psów wolnych od chorób serca, unikać hodowli na linie, które wykazują wysoki procent zgonów lub jakichkolwiek innych chorób dotyczących wilczarzy (PSS, epilepsja, kardiomiopatia, osteosarcoma ).

Można zaobserwować, ze są hodowle w których wilczarze żyją dłużej mimo iż w tej hodowli również występują choroby charakterystyczne dla rasy. To jeszcze raz należałoby podkreślić, że na problem długowieczności u wilczarzy, składa się problem bardziej złożony i skupianie się tylko na jednym problemie nie stanowi istoty problemu.

Z nowoczesnych metod rozrodu, takich jak korzystanie z zamrożonego nasienia, daje nam możliwości użycia w hodowli psów długo żyjących. Możemy wybrać psa który żył 9,10,11 lub nawet więcej lat. Mamy dodatkowe korzyści, ponieważ poza informacją o wieku psa, z którego nasienia korzystamy, mamy też informacje o jego zdrowiu i możemy ocenić jego ewentualne potomstwo. Np. jeśli u danego psa nie rozwinęła się choroba serca przez 10 czy 12 lat, a z którego nasienia korzystamy, wówczas prawdopodobieństwo przekazania tej choroby na potomstwo jest bardzo mała.

U suk nie mamy już tak dobrze, jak w przypadku psów. Nie możemy poczekać i zobaczyć jak  długo będą żyły jej szczenięta , czy nie zachorują w wieku np.7 lat, na chorobę która jest problemem w rasie.

Suki powinny być młodsze, zdolne do prokreacji. Możemy jednak wybrać suki z linii długowiecznej.

       Byłoby doskonale móc ocenić na podstawie uzyskanych informacji, rodowodów suki czy psa, informacje na temat zdrowia i długowieczności ich potomków.

Niezmiernie ważne jest zamrożenie nasienia od wszystkich naszych wilczarzy- tych młodych obiecujących samców. Mielibyśmy dostęp do nasienia psów, które dożyłyby w zdrowiu do 8 lat, a najlepiej powyżej 8.

 

EIWC, poczyniło pierwsze kroki w kierunku utworzenia bazy danych długowieczności wilczarzy. Baza ta będzie zawierała dane psów, które żyją, żyły powyżej 8 lat ze specjalnym zaznaczeniem, czy dany pies ma zamrożone nasienie. Ideą jest, aby baza danych zawierała te ważne informacje i były one łatwo dostępne, aby pomóc hodowcom w ich skupieniu się na hodowli wilczarzy w których wykorzystuje się psy pochodzące z długowiecznych linii, albo też psów które dożyłyby w zdrowiu powyżej 8 lat. Należy zauważyć też, że sukces nie będzie natychmiastowy, ze ten projekt przyniesie sukces. Jednak warto, ponieważ z tych informacji może skorzystać wielu hodowców jak i przede wszystkim wiele wilczarzy w nadchodzących latach.

Musimy ustawić sobie w hodowli wysoko poprzeczkę, celem niech będzie długowieczność naszej hodowli. Świętujmy każdy krok w dobrym kierunku!

 

 

Na podstawie; "The State of the IrishWolfhound; Is it Possible to Breed Toward Better health and Longevity? " Pernille Monberg


http://www.wolfhouse.dk/articles/stateofwolfhounds.php


Anna Grolik






© annagrolik & Bene Natus