...::: Republika Marzeń - budowa i ruch :::...

    1.Kłąb
    2.Grzbiet
    3.Lędźwie
    4.Zad
    5.Nasada ogona
    6.Udo
    7.Staw kolanowy
    8.Podudzie
    9.Końcówka ogona
    10.Śródstopie
    11.Stopa tylna
    12.Słabizna
    13.Linia brzucha
    14.Żebra
    15.Staw łokciowy
    16.Przedramię
    17.Nadgarstek
    18.Stopa przednia
    19.Przedpiersie
    20.Łopatka
    21.Nos
    22.Stop czołowy
    23.Czaszka
    24.Potylica
    25.Szyja

Pani E.C.Murphy w swojej książce "The Irish Wolfhound", podkreśla, że wilczarz ma być potężny i silny, ale powinien zachować formę (budowę w ogólnym zarysie) jaką prezentuje greyhound. Jego budowa, przeznaczona jest do szybkiego biegu, cwałowania gonienia i zabicia upolowanej zwierzyny.

Czytając Standard wilczarza irlandzkiego, który powstał w 1885 roku - stworzony przez kpt. Grahama, Mjr. Garnier i Mr. J.F.Bailey jawi nam się wspaniały pies, ideał...

Prawda jest jednak taka, że żadnego z psów nie można uznać za absolutnie doskonałego, bez wad. Niemniej jednak Standard właśnie, jest wyznacznikiem do którego należy dążyć hodując wilczarze. Nie powinno się go interpretować dowolnie. Standard daje dość jasne wskazówki jak powinien wyglądać wilczarz, jaki mieć temperament. Postaram się omówić kilka szczegółów o których czytamy w Standardzie, a które pomogą nam go przybliżyć w sposób bardziej obrazowy.

GŁOWA:
         Głowa powinna być długa, kości czołowe nieco wzniesione, bardzo nieznaczna bruzda czołowa. Czaszka niezbyt szeroka. Wadą jest zbyt lekka i zbyt ciężka głowa, zbyt mocno zaznaczone wysklepienie czoła, uszy duże zwisające po bokach głowy, nos inny niż czarny, bardzo jasne oczy, różowe lub wątrobiane powieki. Głowa musi być proporcjonalna do budowy psa. Ładna duża głowa będzie na drobnym psie wyglądała nieproporcjonalnie, tak samo jak na wielkim, potężnym psie mała głowa. Ciężka szeroka, duża głowa jest dla wilczarza nietypowa.
         Psy mają bardziej potężne głowy niż suki, ale musi ona zachować odpowiednią formę, podobną do głowy greyhounda. Zarówno u wilczarza, deerhounda jak i u grehounda przełom czołowy ma być nieznaczny, a czaszka nie może być z tyłu wąska jak np. u borzoja. Ucho wilczarz powinien nosić zwinięte w różyczkę, tak jak to jest u greyhounda. Nisko osadzone ucho może powodować złudzenie szerokiej czaszki .
         Płaskie i duże, mięsiste ucho nie jest typowe dla wilczarzy. Kufa powinna być długa, oczy owalne, o łagodnym wyrazie. Skośne oczy, jasne o słabym pigmentowaniu powieki są nietypowe dla rasy.

ZGRYZ:
Standard mówi, że "idealny nożycowy, dopuszczalny cęgowy "

    Rysunki 1 i 2 na górze przedstawiają pełne uzębienie u wilczarzy.
    Rysunek 1 (od lewej ) szczęka (szczęka górna)
    Rysunek 2 . żuchwa (szczęka dolna),

         Rysunek poniżej pokazuje różnego rodzaju zgryz:

Standard mówi nam: "Ideałem jest zgryz nożycowy, ale zgryz cęgowy jest dopuszczalny."

    Rysunek 2 - zgryz nożycowy
    Rysunek 3 -zgryz cęgowy
    Rysunek 4 -tyłozgryz
    Rysunek 5 - przodozgryz

Zgryz nożycowy - górna szczęka powinna zachodzić na dolną - Górne sześć zębów powinno formować równą linią i ściśle zachodzić na odpowiadające im dolne kły. Jeśli kły są umieszczone poprawnie można mieć pewność, że zęby trzonowe także są osadzone odpowiednio dla swej roli.

Termin tyłozgryzu -oznacza sytuację w której górne siekacze spoczywają na dolnych. Wada nie przeszkadza psu w jedzeniu, jednak kły i trzonowce mogą być zniekształcone lub rosnąć nie na przynależnych im miejscach, co ogranicza ich funkcjonalność

Przez przodozgryz rozumiemy sytuację, gdzie przednie kły wystają na tyle do przodu, że pozostawiają wolną przestrzeń, której nie wypełniają kły dolnej szczęki. Żaden standard nie dopuszcza takiego defektu. Od jego skali zależy czy pies będzie miał kłopoty z jedzeniem, czy też one nie wystąpią. Mogą wystąpić deformacje kłów, siekaczy, trzonowców. Kły wyrastające z dolnej szczęki mogą być przyczyną powstawania ran podniebienia. Pies z tymi schorzeniami będzie miał niedorozwiniętą dolną szczękę.

Cęgowy zgryz - nie jest on pożądany (słabszy chwyt, szybsze ścieranie). Siekacze stykają się szczytami (czubkami). Już od szczenięctwa należy przyglądać się jak rosną zęby. Jeśli stwierdzimy, że zęby rosną krzywo, możemy delikatnie masować dziąsła.

SZYJA:
Szyja długa - proporcjonalnie do ciała - mocna - dobrze umięśniona, dobrze wysklepiona, bez podgardla (bez luźnej skóry) w okolicy gardła. Wilczarz w kłusie powinien nosić głowę nieznacznie powyżej linii grzbietu.

         Krótka szyja i nisko noszona głowa występuje często przy stromym ramieniu. Również prawidłowe kątowanie tylnych kończyn wymaga odpowiedniej długości kości udowej i prawidłowego kątowania stawów biodrowych.
         Powyższe rysunki przedstawiają róznice w budowie psa. Proszę zwrócić uwagę na kątowanie łopatki, ramienia, oraz tylnych kończyn: stawu biodrowego i kości udowej.
         Prawidłowa lopatka u wilczarza jest dluga, ułożona ukośnie (patrz rysunek pierwszy) co sprawia ze jej kąt polożenia w stosunku do kości ramieniowej jest mniejszy i w zwiazku z tym ruch kończyny w przod jest wydajniejszy, bardziej swobodny. Przy prawidłowym kątowaniu i ułożeniu ramienia, łokcie są zawsze pod tułowiem. Jeśli ramię jest zbyt strome, łokcie są wysunięte do przodu co stanowi wadę w budowie wilczarza.

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
         Są idealnie proste, kościec powinien być mocny. Łopatki powinny być muskularne. Wilczarz stworzony jest do szybkiego biegu, dlatego ważne jest odpowiednie ułożenie łopatki, powinna być długa i dobrze kątowana - skośne ułożenie, dość szeroko rozstawione dające odpowiednią szerokość i pojemność klatce piersiowej.
         Przedramię powinno być muskularne, cała kończyna idealnie prosta.
         Łokcie powinny być dobrze ustawione pod tułowiem, nie wykręcone ani do zewnątrz ani do wewnątrz. Powinny dobrze przylegać do klatki piersiowej.
         Stopa powinna być zwarta, palce ułożone i wysklepione, dobrze związane.

Poniższe rysunki przedstawiają prawidłowo jak i wadliwe ułożoną stopę.

    Rysunek 1 - przedstawia łapę zwartą tzw.kocią.
    Rysunek 2 - przedstawia łapę rozwartą ( otwartą ).
    Rysunek 3 - przedstawia łapę miękką, owalnie wydłużoną (zajęczą).

         Standard mówi, że:
    Stopy u wilczarzy: umiarkowanie duże i okrągłe, nie zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Palce dobrze wysklepione i zwarte. Pazury bardzo mocne, zakrzywione. Podczas gdy pies biega, skacze czy chodzi na palcach ważnym jest aby stopy były tak skonstruowane aby unieść jego ciężar i zapewnić mu odpowiednie zdolności motoryczne.
    Przez dobre ułożenie stóp rozumiemy to że palce i ich pazury są odpowiednio wspomagane. Złe osadzenie powoduje, że pies zbytnio rozpłaszcza stopy, a to powoduje, że taka łapa narażona jest na większe urazy.

    Rysunek 1 - Strome ułożenie łopatki
    Rysunek 2 - Błędem przy ocenianiu kątowania jest branie tylnego szpica łopatki za najwyższy punkt.
    Rysunek 3 - Nachylenie łopatki znajdujemy oceniając po przebiegu linii przez środek, nie przy tylnej krawędzi.

Standard mówi:
"Łopatki: Muskularne, zapewniające odpowiednią szerokość klatki piersiowej, ukośnie ustawione."

USTAWIENIE PRZEDNICH KOŃCZYN:

    Rysunek 1 - Odpowiedniej szerokości klatka piersiowa. Ustawienie kończyn przednich prawidłowe.
    Rysunek 2 - Wąska klatka piersiowa, łapy ustawione rozbieżnie, łokcie związane.
    Rysunek 3 - Łapy zbieżne, za szeroka pierś, łokcie odstające.

         Standard mówi:
    "Kończyny przednie: Są proste, a ich kościec jest mocny.
    Łopatki: Muskularne, zapewniające odpowiednią szerokość klatki piersiowej, ukośnie ustawione.
    Łokcie: Przylegające do klatki piersiowej, nie zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
    Przedramię: Muskularne."

    Rysunek a) - przedstawia prawidłowy ruch przednich kończyn wilczarza.
    Rysunek b) - przedstawia nieprawidłowy szeroki chód
    Rysunek c) - przedstawia nieprawidłowy wąski chód
    Rysunek d) - nieprawidłowy chód - łapy stawiane są rozbieżnie, (nadgarstki stawiane są do środka, stopa stawiana na zewnątrz)
    Rysunek e) i f) - tzw. bilardowanie - łapa od stawu nadgarstkowego wyrzucana jest na zewnątrz. Rozbieżna akcja kończyn przednich
    Rysunek g) - przednia łapa od stawu nadgarstkowego podczas chodu psa ustawiana jest do środka
    Rysunek h) - łokcie zbyt odstawione od klatki piersiowej powodują wadliwy chód wilczarza

KOŃCZYNY TYLNE:
Uda jak na charta przystało powinny być długie i muskularne. Jest to pies, który siłę napędową czerpie z siły tylnych nóg, oraz z doskonale zbudowanego i umięsnionego zadu.

Poniższe rysunki przedstawiają prawidłowe jak i wadliwe rodzaje chodów i budowy tylnych kończyn wilczarza

    Rysunek 1 - Prawidłowy ruch tylnych kończyn wilczarza
    Rysunek 2 - Szeroki nieprawidłowy chód
    Rysunek 3 - Zbyt wąskie prowadzenie kończyn
    Rysunek 4 - Ruch chwiejny, łapy zbieżnie prowadzone
    Rysunek 5 - Postawa "beczkowata" kończyn tylnych
    Rysunek 6 - Postawa "krowia" - wadliwa

         Standard mówi:
    "Kończyny tylne:
    Uda: Długie i muskularne
    Staw kolanowy: Dobrze ukątowany
    Podudzie: Dobrze umięśnione, długie i mocne, podobnie jak u greyhounda
    Staw skokowy: Nisko, nie zwrócony ani na zewnątrz, ani do wewnątrz"

KORPUS;

            Ciało wilczarza, nie powinno wpisywać się w kwadrat. Powinno być długie, z długim mostkiem, by serce, płuca miały wystarczającą przestrzeń w klatce piersiowej- bardzo ważne u galopujących psów! Klatka piersiowa jednak nie może być też zbyt szeroka, beczkowata. Lędźwie dłuższe, niż krótsze, nieznacznie wysklepione, prosty grzbiet jest wadą. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Lędźwie powinno być też doskonale umięśnione, mocne - równie ważne podczas galopu!

OGON;

            Ogon, u ras galopujących, jakimi są również wilczarze, ma ogromne znaczenie, jak choćby pomoc w utrzymaniu balansu podczas galopu.W Standardzie czytamy, że ogon ma być długi, łagodnie wygięty.To łagodne wygięcie powinno znajdować się na wysokości stawu skokowego, zaś sam ogon, powinien sięgać przynajmniej do połowy kości śródstopia, optymalnie do ziemi. Prawidłową długość ogona, możemy zmierzyć, łapiąc za ogon, przekładając go pomiędzy tylnymi nogami, a następnie bokiem przykładając go tak, jakbyśmy chcieli jego czubkiem dotknąć kręgosłupa. Ogon naszego wilczarza powinien sięgać co najmniej do kręgosłupa właśnie. W ruchu wilczarz powinien nosić ogon nisko ułożony, lekko zagięty, ale nie na boki, ani tez niezawinięty w precelek. Ogon noszony ponad linię grzbietu, może wyrażać żywiołowy temperament naszego wilczarza, ale też może wynikać ze złej budowy miednicy, czy złego osadzenia ogona. Ogon nieruchomy, bez zagięcia, może sugerować uszkodzenie nerwów.

SZATA;

          Wilczarze, żyły w mokrym, zimnym irlandzkim klimacie. Szata wilczarza była i być powinna być przede wszystkim szorstka (zewnętrzna warstwa), z podszerstkiem, by chroniła je dostatecznie przed zziębnięciem, oraz podczas polowania przed wysoka trawą, kolcami, krzakami. Takiego rodzaju włosa nie trzyma się brud, kurz. Z zabiegów pielęgnacyjnych wystarczy trymowanie raz w roku i kąpiel w miarę potrzeby. Należałoby zaznaczyć, że wilczarz powinien mieć szczególnie drutowatą, szorstką sierść na brodzie i nad oczami. Często niestety oglądamy bujnie owłosione brody, które niestety nie są szorstkie- takie brody- nie są typowe dla rasy.

RUCH:

         Wilczarz powinien poruszać się w kłusie lekko, aktywnie i swobodnie z długim, posuwistym pokrywającym dużą powierzchnię wykrokiem. Wadliwym chodem u wilczarzy jest chód sprężysty jaki obserwujemy u afgana. Obserwując wilczarza w ruchu jesteśmy w stanie ocenić w znacznej mierze budowę psa. Mam tu na myśli kształt i ułożenie szyi, ułożenie łopatki i ramion, balans, budowę grzbietu, lędźwi i zadu. Prawidłowo, harmonijnie rozwinięte mięśnie wpływają znacząco na sposób poruszania się psa. Poprzez ruch jesteśmy w stanie również ocenić kątowanie tylnych kończyn oraz noszenie ogona.

         Powyższy rysunek przedstawia poszczególne fazy lotu - w najszybszym ruchu dla wilczarza tzw. cwale. W cwale występuje moment zawieszenia gdzie wszystkie cztery kończyny nie dotykają ziemi.